Ostatnio żyję w trybie przetrwania. Powrót do miasta i balansowanie między życiem szkolnym - zdalnym - opieką nad przedszkolakiem wysysa energię jak Nosferatu młode dziewice. Nagłe ograniczenie przestrzeni do metrażu mniejszego na osobę niż dla więźnia nie sprzyjają relaksowi. Nowa praca, zajmująca popołudnia, wciskana między potrzeby wszystkich dookoła, wyżyna mnie jak magiel. Do tego, oczywiście, trzy tygodnie w cywilizacji i już witam gile do pasa, a zatoki chcą mi rozsadzić czaszkę. Przez ostatni rok nawet nie kichnęłam! Mój jedyny cel zamyka się w haśle ?byle do 22:00?.
Rozsądna osoba, na moim miejscu, mościłaby sobie wtedy wygodne gniazdko, podciągała kołdrę pod nos i odsypiała, żeby rano wstać rześka jak skowronek. Ja oczywiście nie z tych. Dla mnie życie zaczyna się po 22:00.
Muszę mieć te 2-3 godziny, żeby pobyć ze samą sobą, w ciszy, bez kogoś kto na coś czeka obok, samemu decydując co będę robić. Wszystko jedno czy jest to czytanie, skrollowanie fejsa, rozmowy ze znajomymi, oglądanie czegoś czy pisanie. Dopiero wtedy czuję się naprawdę sobą, to co dzieje się wcześniej, to jakaś bajka o Kopciuszku, do której niewiadomo jak zabłądziłam. Nie poradzę, że matka - żona - gospodyni to nie jest moja ulubiona tożsamość 
Zarywam więc noce, śpię kilka godzin, żeby budzić się niewyspana i ciągnąć do wieczora jak neptyk. Nie jest to dla mnie nowość, jestem typową sową i właściwie tak funkcjonuję od dziecka - świat nie jest urządzony dla nocnych marków.
Tylko kiedyś dni były jakoś mniej wypełnione i sił starczało na więcej.
Tak czy siak - moich wieczornych godzin będę bronić jak Westerplatte, bo dają mi siłę, żeby jakoś ogarniać cały ten bajzel.
Czasami jednak zdążają się takie dni, kiedy wszystkiego jest za dużo i nie można doczekać do magicznej godziny. Żeby zachować dobrostan wszystkich członków rodziny i samemu wyjść bez szwanku trzeba szukać jakichś metod relaksacyjnych na szybko. Metody oddechowe z zatkanym nosem się nie sprawdzają, plucha i roztop nie dają wsiąść na rower, wanna nieosiągalna. Na takie okazje mam przygotowany specjalny arsenał. Dawno temu zakupiłam stosik kolorowanek antystresowych i kiedy jest już bardzo źle, wkładam energię w kartkę, zamiast kumulować napięcie w mięśniach.
Dlatego też wyciągnęłam wszystkie kredki, które miałam w pudełku Jovi, rozsiadłam się przy stole i relegując pieczę nad dziećmi na Jowisza, oświadczyłam, że ?Pani ma relaks?.
Poszli na górę.
Minęło pięć minut.Schodzi Średnia. Bierze kolorowankę z kupki i siada na przeciwko. Bo ona zapomniała, że też coś przecież kiedyś zaczęła, a jak się zaczęło to trzeba skończyć.
Kolejne 5 minut.Dosiada się Mały i pyta czy jest jeszcze jakaś kolorowanka dla niego, bo on przecież UWIELBIA kolorować (ostatnio robił to 5 miesięcy temu, przez 10 minut 
).
).Kolejne 3 minuty.?Maaaamooooo!!!!!! Powiedz mu, że ma mi dać tę kredkę! Pierwsza ją wzięłam? ?Mamoooo! Ona mnie szturcha! Powiedz jej coś!? ?Jesteś głupi? ?A ty brzydko kolorujesz? ?A ty stąd idź, bo pierwsza tu byłam?
I już się odprężyłam i zrelaksowałam 
Dobrze, że niedługo znów będzie 22:00 
Opowiedzcie jak Wy sobie radzicie ze stresem 
Albo po prostu ojojajcie 
Albo po prostu ojojajcie Do kolorowania posłużyły:
- gumko temperówki JOVI
Wszystkie kupicie w sklepie:
Artykuł opracowała Agnieszka z Jowisz i Satelity.
![Jovi Triwax Crayons Pack of 12 [Triangular] ? School Depot NZ](/cache/remote_images/b4f65e096b4783d697dccba3c5936cee.jpg)
- Szczegóły
- Odsłony: 3571
